Madımak’tan günümüze, topluluk acısı ve kültürel direnci anlatan bir yolculuk..

CHP yönetimi, bu özgüveni nereden buluyor?

Af konuları gündeme geldiğinde çoğunlukla cinayet mağdurları hatırlatılıyor. Tabii ki can ile mal kaybı kıyaslanamaz. Ancak bir atasözünde dendiği gibi, “Mal canın yongasıdır.”

Bu program, bir vizyon belgesi değil; yeni bir meşruiyet makyajının, eskimekte olan bir siyasal merkeze çekilmiş ince bir cilasıdır.

Ve satranç tahtasında artık oyunun demokrasi olmadığı, damanın ve “çoban matının” son hamlelerine girildiği her geçen gün daha çıplak biçimde görülüyor.

Bağımsız düşünce kuruluşu Toplum Çalışmaları Enstitüsü, Türkiye genelinde artan sokak çeteleri ve organize suç yapılanmalarına ilişkin dikkat çeken bir çalışma yayınladı. Enstitünün verileri, İstanbul’da AK Parti’nin galip geldiği ilçelerde çeteleşme oranının daha yüksek olduğunu ortaya koydu.

Bu “dar, kapsayıcılıktan uzak, az olsun benim olsun” anlayışıyla bütün umutlar yok olur.

Modern literatürde çoğu zaman yanlış anlaşılan anacıl toplumlar, “kadın tahakkümü” değil, çoğunlukla eşitlikçi, dairesel, hiyerarşi-dışı bir siyasal mantık kurarlar.

CHP gerçekten kirden, pastan, akçeden, tortudan sıyrılıp kendine bakacak mı? Kendini sorgulayacak mı? Yoksa kısa vadeli güç hesaplarının, yüksek sesle konuşan dar bir çevrenin yön verdiği bir hatta mı sıkışacak?

Şiddetin bittiği yer, kadının özgürleştiği an değil; insanın kendi vicdan ve ahlakıyla barıştığı andır. Ve insan kendisiyle barıştığı an ihanet etmeyi bırakır.