“Beni betona gömmek istiyorlar” diyen İmamoğlu’nun sözleri bir feryattı.

Bizim annelerimizin her hareketi sessiz bir direniştir; hayata ve yoksulluğa karşı verilen sessiz bir mücadele. Bu mücadele çaresizlik ile yoğrulmuş ruhsal bir çöküşünde adeta alt yapısını oluşturur. İşte tam da bu mutfaklarda, yumurta kokusuyla avutulmuş çocukların sofralarında başlar sessiz çöküş.

Meclis’te köylü yoksa, O Meclis milletin Meclisi değildir.

Kapat gözlerini Nemesis, seni bu şekilde seviyorum ve sevmeye devam edeceğim…

Türkiye, temiz siyasetin ne demek olduğunu unuttu belki; ama unutan halk değil. Unutturulan halk… Unutturmak isteyenler ise belli.

Bu “dar, kapsayıcılıktan uzak, az olsun benim olsun” anlayışıyla bütün umutlar yok olur.

Modern literatürde çoğu zaman yanlış anlaşılan anacıl toplumlar, “kadın tahakkümü” değil, çoğunlukla eşitlikçi, dairesel, hiyerarşi-dışı bir siyasal mantık kurarlar.

CHP gerçekten kirden, pastan, akçeden, tortudan sıyrılıp kendine bakacak mı? Kendini sorgulayacak mı? Yoksa kısa vadeli güç hesaplarının, yüksek sesle konuşan dar bir çevrenin yön verdiği bir hatta mı sıkışacak?

Şiddetin bittiği yer, kadının özgürleştiği an değil; insanın kendi vicdan ve ahlakıyla barıştığı andır. Ve insan kendisiyle barıştığı an ihanet etmeyi bırakır.

Gürsel Tekin, “Parti demokrasisinin gereği olarak her üyenin iradesinin sandığa eksiksiz yansıması bizim en temel önceliğimizdir. Geçmişte yaşanan hataların tekrarlanmaması için tüm süreçleri titizlikle takip edeceğiz” vurgusu yaptı.