Bugün Göçmenler Günü. Kutlama afişlerinin, iyi niyetli mesajların ve temennilerin arasında bir gerçek var ki çoğu zaman üstü örtülüyor: Mülteci çocuk işçiler.
Sınırları geçen yalnızca insanlar değil; yoksulluk, güvencesizlik ve sömürü de onlarla birlikte geliyor.
Mülteci çocuklar için göç, çoğu zaman çocukluğun askıya alınması demek. Okul yerine atölye, oyun yerine vardiya, gelecek hayali yerine “bugünü kurtarma” kaygısı…
Dilini bilmedikleri bir ülkede, kayıt dışı işlerde, en ağır ve en ucuz emek olarak çalıştırılıyorlar. Çünkü itiraz edemiyorlar. Çünkü “yerine konulabilir” görülüyorlar.
Bu çocuklar yalnızca yoksul oldukları için değil, mülteci oldukları için de çalıştırılıyor. Kimlikleri, onları daha korunaksız kılıyor.
İş kazalarında adları kayıtlara geçmiyor, hak aradıklarında kapılar yüzlerine kapanıyor.
Çoğu zaman “ailesine katkı” ya da “hayata tutunma” masallarıyla meşrulaştırılan bu durum, gerçekte modern çocuk işçiliğinin en sert biçimlerinden biri.
Göçmenler Günü, sadece göçmenleri hatırlamak için değil; göçle birlikte derinleşen eşitsizlikleri konuşmak için de bir gün olmalı. Mülteci çocuk işçiliği bir “uyum sorunu” değil, açık bir hak ihlalidir.
Çözümü yardım kolilerinde değil; kamusal eğitimde, sosyal korumada, denetimde ve siyasal iradede aranmalıdır.
Bugün, mülteci çocuklar için dilek tutmak yetmez. Onları çalıştıran düzenle yüzleşmeden, hiçbir Göçmenler Günü gerçek anlamına kavuşmaz.