ah bendeki bağlılığa arzu
kendimi sende yitirmeme sebep olan
sessizce konuşuyorum kendimle
zaman sessiz, zaman hırsız
ne olur zaman kazanmadan gel
öyle yanıyorum, öyle kanıyorum ki
kabuk bağlamıyor artık yaram
Temmuzdu, adı aşk’tı
tüm alçakgönüllülüğüyle zaman önümüzdeydi
yazık ki sen…
ah, yazık ki sen…
en sessiz anımda düşüyorsun yüreğime
düşüyorsun ey sevgili
artık eskisi gibi yazamıyorum
dertliyim, çıkmazdayım, sensizim
duyuyor musun
sensizim
sen
bendeki seni okumak istiyorsun
bense
rafta tozlu kalmış bir kitap
açacak ellerin uzak
duy artık beni…
duy ve hisset sevgili.
kapa gözlerini
bak
nasıl da dolanacak
hasretin
hasretin çağrısı kulaklarında
yankılanacak boş odalarda…
duy ve hisset sevgili…
duydun mu…