Türkiye siyasetinde trajikomik ama çok sık gördüğümüz bir tablo var: Mehmet Sevigen’in oğlunun düğününden tek bir kareyi alıp Kemal Bey’e “AKP’li” etiketi yapıştırma çabası. Bir fotoğraf üzerinden siyaset üretmeye çalışmak… Gerçekten utanç verici.
Geçen yıl aynı kişiler, Rıza Akpolat’ın düğününde nikâh şahidi olarak omuz omuza dururken hiç sesleri çıkmamıştı. O kareler “normal”di, “kamusal nezaket” ve “dostane ritüel” kapsamında değerlendirilmişti. Bugün aynı hareket başkası tarafından yapıldığında bir anda “ittifak” ve “partisel kayma” ilan ediliyor. Kendine mubah, başkasına günah… İşte siyasetteki en belirgin çifte standart.
Bir de sosyolojik gerçeği hatırlayalım: Düğünlerde kim kiminle yan yana duracak, hangi karede gözükülecek, konuk listesini belirleyen ev sahipleridir. Siyasetçiler değil. Ama bazıları için mesele hakikat değil; mesele görsel delil üretmek ve bunu siyasi silah olarak kullanmak.
Fotoğraf üzerinden suç üretmek, söylemsel tembellik ve entelektüel fakirliğin açık göstergesidir. Tartışma üretmek yerine imgesel delillerle boşluğu doldurmak… Bağlamdan koparılmış fotoğraf artık veri değil, illüzyondur. Ve ne yazık ki bu illüzyonla kendi kendilerini ciddiye alıyorlar.
Türkiye siyasetinin en acımasız gerçeği burada ortaya çıkıyor: Düşkün, düşkünle el ele yürür. Tutarsızlık, kendi sahiplerini birbirine yaklaştırır. Bu bir duruş değil; bu, bir savunma refleksi, bir tür karşılıklı meşrulaştırma koalisyonu.
Siyasetin ciddiyeti, hangi düğüne gidildiğiyle ölçülmez. Önemli olan hangi ilkeyi savunduğunuz, hangi değerde ısrar ettiğiniz ve kamusal fayda için ne ürettiğinizdir. Fotoğraflardan senaryo üretmek, siyasetin değil, magazinin işidir.
Kemal Bey’in politik çizgisi bir düğün fotoğrafıyla değişmez. Ama bazı aktörlerin politik omurgası, tek kare yüzünden bile bükülebilir. Tutarsızlığın sesi en gür çıkanlar, ciddiyeti en az olanlardır.
Çetin Süngü