Özgür Özel, Silivri’yi adeta Kıble belledi…
Tanju Özcan ise siyasette “çift kaşarlı” bir çıkış yaptı…
Siyasette, ekonomide ve hangi alanda olursa olsun bağımlılık, özgür iradeyi felç eder.
Özgür olmayanın özgürlük üretmesi beklenemez.
Bugün gelinen noktada arka kapı diplomasi, bu düzenin yazılı olmayan anayasasıdır artık.
Siyasette söylenen sözler, “aba altından sopa göstermeler”, parti emektarlarının kapı önüne konulması ve ülkücü eskilerin parti vitrinine monte edilmesi…
Bütün bunlar, parti dinamiklerine vurulmuş ağır bir darbeden başka bir şey değildir.
“Ey hayat sen salkım sularda bir dolunaysın” diyen şairin romantizmi bile, bugünün siyasetinde çıkar, menfaat ve menfaat koalisyonlarına kurban edilmiştir.
Peki 39. Olağan Kurultay neden yapıldı?
Cevap kısa ve net:
Şaibenin üstünü kapatıp, ‘meşruyuz’ diyebilmek için. Böyle bir “algı” oluşturabilmek için!
Çünkü şaibenin gölgesi ağırdır.
Şaibeli bir yönetim bu ağırlıktan kurtulmak için taviz verir, sonra biraz daha verir…
Bir hata yapılır, ardından bir hata daha gelir.
Ve en sonunda hatalar, bir zincire dönüşür.
Bir şey üretilemedikten sonra altmış kişi olmuş, seksen kişi olmuş, yüz kişi olmuş…
Ne yazar?
Madem algı yapacaktınız, bari 93’e çıkarılsaydı da küfür, hakaret ve yalanı meslek edinen
Şaban Sevinç de Parti Meclisi’ne alınsaydı!
Asıl gerçek ise şudur:
Parti Meclisi üye sayısının 60’tan 80’e çıkarılmasının asıl sebebi, PM içerisindeki Ekrem İmamoğlu ağırlığını dengelemek ve Özgür Özel’in muhtemel adaylığını garantiye almaktır.
Çünkü arka kapı diplomasisi bunu istiyor.
Özgür Özel’in kazandığı şey şudur:
80 kişilik tabloda kendisine ait 20 kişilik yapay bir güç dengesi oluşturmak.
Eğer buna “temsiliyet artışı” diyeceklerse, o zaman şu soruya da cevap versinler:
MYK sayısı neden düşürüldü?
Nereden baksan Silivri projesi, nereden baksan kontrol edilebilir yapı, nereden baksan kişisel ikbal kurgusu…
Ve her seferinde, bedeli yine parti ödüyor.