Türkiye siyasetinde son yılların en tuhaf tavırlarından biri, Cumhuriyet Halk Partisi yönetiminin sergilediği ciddiyetsiz, dağınık ve tutarsız savunma pratikleridir. Her krizden sonra ortaya çıkan bu savunmalar; ne siyasi ahlaka, ne toplumsal sorumluluğa, ne de kamuoyunun zekâsına saygı göstermektedir. Peki, kimsenin açıkça dile getirmediği o temel soru nedir?
CHP yönetimi, bu özgüveni nereden buluyor?
Bu kadar rahat akıl çelmeyi, gerçekleri tersyüz etmeyi, toplumun sinir uçlarıyla alay eder gibi konuşmayı hangi meşruiyet duygusuna yaslıyor?
Bu sorunun cevabı, yalnızca iletişim beceriksizliği ya da liderlik zafiyeti değildir. Daha derine indiğimizde, bugüne kadar hiçbir gazetecinin üzerine gitmediği üç temel yapı taşını görüyoruz:
1. Eleştirilmezlik Kalkanı: Parti İçi Suskunluğun Yarattığı Sahte Cesaret
CHP yönetimi, kendi içindeki eleştiri mekanizmalarının tamamen çökmesinden güç alıyor.
Parti içi demokrasi öyle etkisiz hale getirildi ki:
•Yanlış politika eleştirilemiyor,
•Hatalı stratejiler tartışılamıyor,
•Ahlaki sorgulamalar “partiye zarar verme” bahanesiyle susturuluyor.
Üstelik bu suskunluk yalnızca politikaların eleştirilememesiyle sınırlı değil. CHP içinde örgütlerin, il başkanlarının, parti emekçilerinin ve hatta milletvekillerinin bile bir konuda itiraz etmesi istenmiyor. Fikir söyleyen herkes anında “partiye zarar veriyor” damgası yiyor; soru soran dışlanıyor; farklı bir görüş dile getirenin siyasi yolu kesiliyor.
Bu mekanizma o kadar yerleşmiş ki:
•Eleştiri = İhraç tehdidi
•Soru sormak = Dışlanma
•Farklı fikir = Siyasi kariyerin bitmesi
İçeride böylesine sert bir baskı düzeni kurulduğu için, yönetim dışarıya karşı da rahat ve ciddiyetsiz bir dille konuşma cesareti buluyor. Çünkü biliyorlar ki içeride kimse ses çıkaramayacak. İçeride susturulan her itiraz, dışarıda şımarık bir özgüvene dönüşüyor.
2. Medya Konfor Alanı: Yarı Eleştirel – Yarı Yakın Ekosistemin Sağladığı Güvenli Bölge
CHP’nin açıklamalarını tartışmaya açması gereken birçok medya organı, parti yönetimini rahatsız etmeyecek sınırlarda dolaşıyor.
“Eleştiri” varmış gibi yapılıyor ama esas meseleye hiç dokunulmuyor.
Bu da şu sonucu doğuruyor:
Hesap sorulmayan yerden, hesap verilmez.
Hesap vermeyen yönetim de ciddiyetsizlikte sınır tanımaz.
Bu medya konforu, CHP yönetimine toplumla dalga geçme cesareti veriyor.
3. Krizleri “Geçer Gider” Sanan Siyasi Hafıza Yanılgısı
CHP yönetimi, Türkiye’deki hızlı gündem değişimini bir avantaj olarak kullanıyor.
Skandalların, tutarsızlıkların, çelişkilerin birkaç gün sonra unutulacağına olan inanç, onları ciddi bir açıklama yapma sorumluluğundan tamamen uzaklaştırmış durumda.
Bu zihniyet şöyle özetlenebilir:
“Nasılsa iki güne yeni bir kriz çıkar, bu mesele de gölgede kalır.”
Bu yüzden, toplumun zekâsını hiçe sayan açıklamalar yapmakta hiçbir sakınca görmüyorlar.
Sonuç: “Ciddiyetsizlik” Değil, Sistematik Bir Aşağılama Hali
Bugün CHP yönetiminin yaptığı şey yalnızca basit bir iletişim hatası değildir.
Bu, planlı veya plansız ama sürekli tekrar eden bir toplumsal değersizleştirme biçimidir.
•Gerçekleri çarpıtan açıklamalar,
•Duygularla oynayan siyasi gösteriler,
•Sorumluluktan kaçan açıklamalar,
•Hedef saptıran manipülatif savunmalar…
Hepsi toplumun aklına, hafızasına, vicdanına yönelik bir küçümseme içeriyor.
Bu nedenle artık şu soruları daha yüksek sesle sormamız gerekiyor:
•CHP yönetimi kendisini kimden bu kadar güçlü hissediyor?
•Bu özgüven hangi siyasal ilişkilerden besleniyor?
•Toplumsal güveni yıkan bu ciddiyetsiz dil, hangi amaçlara hizmet ediyor?
Bu sorulara yanıt vermeyen bir parti, ülkeye umut değil; yalnızca yılgınlık, belirsizlik ve kaos sunar.
Yazarın notu: CHP yönetimi eleştiriyi içeride boğup dışarıda alay eder gibi konuşmayı alışkanlık haline getirdi. Bu ciddiyetsiz, şımarık ve sorumsuz dil Türkiye’ye umut değil, yalnızca güven kaybı ve kaos üretiyor.