Hani Mahsun Kırmızıgül’ün şarkısı vardı…
“Hepimiz kardeşiz bu öfke ne diye,
Yaşamak dururken bu kavga ne diye…”
Dillerde kardeşlik, adalet, hukuk, eşitlik…
Peki ya vicdan?
Bugün o vicdanın aynasına bakma günü.
Bugün Dünya Engelliler Günü.
Ve ben bugün diyorum ki:
Hepimiz engelliyiz!
Biliyorum, bu cümle bazılarına ağır gelecek.
“Sensin engelli olan” diyecekler belki.
Evet, belki bedenen engelli olan benim.
Ama asıl engel;
Acıyı görmeyen gözde,
Duymayan kulakta,
Anlamayan vicdandadır.
Bir günü “farkındalık” diye süsleyip,
364 günü karanlığa gömen bir anlayıştan söz ediyorum.
Engellilerin sorunlarını bir güne sığdırıp,
Ertesi gün kaldırımları yine işgal eden,
Asansörleri yine kilitleyen,
Rampa yerine yine bariyer koyan bir düzen bu.
Farkındalık bir güne sığmaz!
Empati ajandaya yazılarak olmaz!
Evde…
Sokakta…
Markette…
Televizyonun karşısında…
Kumandayı eline alabilen var,
Ama eli kumanda tutamayan da var.
Ekrana bakabilen var,
Ama dünyaya karanlıktan bakan da var.
Biz çoğu zaman bakıyoruz…
Ama görmüyoruz.
Bugün engelliler günü diye çiçek verip, Yarın kaldırıma park eden zihniyetten söz ediyorum. Bugün sahne verip, Yarın iş vermeyen anlayıştan söz ediyorum. Bugün paylaşım yapıp, Yarın selam bile vermeyen vicdandan söz ediyorum.
Biz, engelli bireylerin sorunlarını sadece “bugün” konuştuğumuz sürece, asıl engel içimizde büyümeye devam edecek.
Engelli olmak, sadece bedende değildir.
Asıl engel;
Merhametin felç olmasıdır.
Adaletin topal kalmasıdır.
Eşitliğin kör edilmesidir.
Bugün bir akım başlatıyorum:
#HepimizEngelliyiz
Ta ki engelli bireyler; Toplumun en altına değil,
En onurlu yerine yerleşene kadar…
Ta ki hakları sadaka gibi değil,
İnsan hakkı olarak teslim edilene kadar…
Ta ki temsil göstermelik değil,
Gerçek olana kadar…
Kimimiz bedensel engelli olduğunu kabul edinceye kadar,
Kimimiz zihinsel engelli olduğunu fark edinceye kadar,
Empati kurmayı öğreninceye kadar…
Evet,
Bugün hepimiz engelliyiz.
Çünkü bir gün bile yetiyorsa bize,
Asıl engel biziz!